Om 8:00 vaart de wiebelige veerboot ronkend in een half uur naar de overkant en dan zijn we opeens in Azië op Turkse grond. Onze klok kan nog een uur vooruit.  Het ziet er hier niet heel veel anders uit en we fietsen meteen weg richting Izmir. Er waait een stevige wind die ons tegenwerkt.

In een klein dorp drinken we Turkse koffie. Het is ramadan maar de mannen op het terras zitten ook aan de koffie en thee. Zo’n piepklein kopje koffie halfvol drab vind ik niets en ik besluit hier maar veel thee te gaan drinken. Willem heeft er geen moeite mee en kauwt de koffie gewoon weg.

Aan het eind van de middag zoeken we een overnachting in Urla. Maar eerst onze energie aanvullen met baklava! We waren even vergeten onze roaming uit te zetten en een databundel te kopen. Als we dat hebben geregeld, gaan we om de hoek van onze accomodatie een leuk gezellig straatje in waar we heerlijk eten. De Turken kunnen gelukkig al net zo lekker koken als de Grieken.

De vertaling van de inscriptie

Het is niet meer zo warm en ik ben blij dat ik met een lange broek en mouwen kan fietsen want ik zit flink onder de zonne-uitslag. We fietsen dagelijks van A naar B meestal zonder te weten wat we tegen gaan komen onderweg. Vandaag pakt dit heel verrassend uit.
De weg loopt door een enorm grote lege vlakte. We zien bedrijvigheid rond een grote witte berg. Is dat kalk? Of zout? Omdat we overal op het zand een soort witte uitslag zien, ga ik maar eens proeven. Het is zout! Midden in het land ligt een enorme zoutvlakte. In de verte zien we ook water. Volgens de kaart heet het hier Açigül, maar we kunnen er verder geen informatie over vinden.

We zien veel schaap- en geitenhoeders met hun kuddes. Met een van hen heb ik een interressant gesprek in het Turks. Het maakt hem niet uit dat ik hem niet versta, hij praat gewoon door. Ik maak nog een selfie met hem en we fietsen weer verder.
In een dorpje met een grote steenfabriek, waar enorme brokken steen in tegels worden gezaagd, drinken we koffie op een terras waar weer veel mannen de stoelen bezet houden. Een van hen komt bij ons zitten en betaalt spontaan onze koffie, die in het binnenland slechts 15 cent kost. Hij begint een gesprek dat ook nu weer niet verder komt dan vriendelijk terugknikken en ja en nee knikken van onze kant. We hebben veel bekijks als we dit dorp uitfietsen waar rond veel huizen wat vee scharrelt.

We fietsen zo’n 30 km langs deze witte wereld omgeven door een soort steppelandschap. Halverwege steigt naast de weg een berg van 2000 m grillig steil omhoog terwijl aan de andere kant die grote platte vlakte ligt. We zien landschildpadjes oversteken en horen veel vogels waaronder een uil.
De weg is rustig. Af en toe rijdt een auto langs, vaak een hoekig roestig blik uit de jaren 70. Na een stokoud dorpje met grote kippenschuren moeten we nog een traject klimmen en eindigen in een mooi hotel in Dinar.

Al zwaaiend naar de dorpsbewoners fietsen we Gelendost uit. Het dorp kan wel een geldinjectie gebruiken om alles wat kapot is te repareren. Ook ons oude hotel had kapotte ramen. 
We moeten over een bergkam heen vandaag van 1600 m. Gelukkig zitten we al op 800 meter, dus dat is te overzien. Op dit traject komen we maar één dorpje tegen en daar willen we dus wel wat eten. Bij het eerste huis in Baĝkonak informeren we, maar er blijkt hier niets in de buurt te zijn. Als we dan maar door willen fietsen, worden we uitgenodigd om in hun huis wat te komen eten.
Na een korte twijfel nemen we het aanbod aan. De schoenen gaan uit en we nemen plaats op het kleed op het terras. Er zijn drie generaties van de familie aanwezig. Oma, een zoon en dochter met hun vrouw en man en de 15 jarige zoon van de dochter.

Communiceren gaat moeizaam met handen, voeten en Google translate. De scholier spreekt wel wat Engels en redt zo het gesprek. Oma woont in dit huis en haar kinderen uit Istanbul en Isparta zijn nu op bezoek.
Er wordt familie in Eindhoven gebeld om even aan ons te kunnen vragen wat we wel of niet lusten en of we nog allergieën hebben. Binnen vijf minuten staat er een tafel eten voor ons waar een restaurant niet tegenop had gekund.
Drie soorten heerlijke eigengemaakte kaas van hun twee koeien. Gebakken eitjes, tomaat en komkommer, honing, brood, patat en baklava. En çay natuurlijk.
Alles van henzelf of uit de buurt en ze verzekeren ons dat het allemaal organic is.  De familie kijkt toe hoe wij van het eten genieten. Ze bieden ons zelfs nog aan om te blijven slapen! En de zoon uit Istanbul nodigt ons uit bij hem te logeren als we daar zijn. We zijn overweldigd door deze gastvrijheid. 
We bedanken uitgebreid en kunnen vol energie aan de bergbeklimming beginnen.  De route eindigt in het mooie en gezellige stadje Aksehir waar ’s avonds het einde van het Suikerfeest wordt gevierd met livemuziek op het plein.

Wat een leuke stad! Maar je moet wel van hectiek en chaos houden. Het is weekend en dus extra druk! De stad is groot, maar toch zijn de interresantste wijken goed aan te lopen.
We bezoeken De Blauwe Moskee, Sultan Ahmet. We komen er net gedurende het vrijdaggebed, zodat alleen Willem naar binnen mag. Ik neem wel genoegen met de fotoos. Het Yerebatan Sarnici, een historisch ondergronds waterreservoir, is indrukwekkend.
De Grand Bazar is zo groot dat ik er snel weer weg wil. Ik wordt altijd volslagen moedeloos van dergelijk niet te bevatten groot aanbod. Maar Willem vindt het geweldig. Het is een van de weinige interesses die we niet delen.
Bij de Galatabrug zitten veel visrestaurantjes. Naast de brug staan twee mannen visjes te bakken op een mini-bbq, die ze met sla, kruiden en saus in een durum rollen. Het ziet er lekker uit en we sluiten aan bij de wachtenden.
Opeens komt een politieagent die de bbq met tafeltje en al oppakt en er mee weg loopt. De visbakkers kijken hem boos na en wij in de rij zijn zo beduusd dat we gewoon blijven wachten op onze durum. De visbakkers pakken de rest van de spullen snel op voordat ze dat ook kwijt zijn en zetten het een stuk verder weer neer. De rij volgt hen op de voet en we gaan weer vol verwachting bij hen staan. Haha, vrij kansloos natuurlijk, zonder visjes en zonder bbq, dus druipen we uiteindelijk toch maar af.
De volgende dag spotten we ze overigens een straat verderop, met een nieuwe bbq. ’s Avonds gaan we op stap in onze eigen wijk.
Daarvoor hoeven we niet ver te lopen, want het vertier begint al meteen in ons eigen straatje. De hele buurt is volgebouwd met eettentjes en cafeetjes, sommigen met live muziek of een DJ. ’s
Middags worden de terrasjes opgebouwd en moet je slalommen om er nog door te komen. Een gezellige boel.  Nu worden we voor de afwisseling ’s nachts om half 5 niet wakker van een minaret, maar van het lawaai van kratten, stoelen en tafels die opgestapeld worden.
We gaan naar een liveconcert in de muziekzaal. De entree is heel formeel met mannen in pak. Maar in de zaal speelt een zeer alternatief Berlijns gezelschap dat bizarre soundscapes produceert voor een klein publiek. Een museumbezoek hoort er natuurlijk ook bij, het wordt het museum voor moderne kunst. 
Willem is nog op zoek gegaan naar nieuwe Magura remblokjes.Hij heeft zijn reserveset ook al versleten. Maar die zijn hier niet te koop dus bestelt hij ze in Nederland en laat ze poste restante bezorgen in Plofdiv. Als deze truc niet lukt, dan zal hij zijn hakken moeten gaan gebruiken om af te remmen.
Ik ben blij dat ik destijds voor schijfremmen heb gekozen op mijn fiets.

We hebben ons laten vertellen dat in de wijk Taxim op zondag veel Turkse livemuziek is. We wandelen dus op zondag vol verwachting naar Taxim via een brede winkelstraat met moderne winkels in historische panden .
Het is net de Grote Marktstraat, maar dan 1,5 km lang. Deze drukke straat komt uit op het beroemde Taximplein, dat een groot ongezellig plein blijkt. 
Daarachter ligt het ruim 10 jaar geleden felbevochten Gezipark. Het stadbestuur wilde dit vol bouwen, maar de bevolking wilde deze snipper groen te behouden. De opstand groeide uit naar grote landelijke protesten tegen het autoritaire bewind van Erdogan en is hard neergeslagen met 22 doden en 8000 gewonden tot gevolg.
Er staat nu veel politie, een waterkanon en een megahoeveelheid dranghekken klaar bij het parkje, mogelijk vanwege een voetbalwedstrijd vandaag. De livemuziek hebben we helaas niet kunnen vinden.  We brengen de avond daarom maar weer in ons eigen wijkje door. En zowaar, daar is Turkse livemuziek, in drie verschillende cafés, gewoon bij ons om de hoek.
Bij de 2e die we binnen gaan, zitten alleen maar Turken en zij zingen alle nummers van het muziekantenduo mee. De sfeer zit er dus al lekker in. Een vrouw begint te dansen en steeds meer mensen doen mee. Uiteindelijk staan we allemaal uitgelaten te dansen.
Hoe modern deze stad ook is, de mensen houden duidelijk nog veel van hun traditionele muziek.
Als we rond middernacht weer naar ons hotel gaan, is ons steegje veranderd in een filmdecor met sfeerverlichting en een grote filmcrew. De acteurs en actrices moeten dansend door het steegje gaan. Tussen twee takes mogen we door het filmdecor naar ons hotel. Voor we in slaap vallen, horen we dat ze nog wel even bezig zijn voordat het goed op beeld staat.

Op onze laatste dag gaan we op lampjesjacht. We vinden de Turkse lampen erg mooi en kopen na lang wikken en wegen kleurige lampen voor onze slaapkamer. Hebben we toch een mooi souvenir gescoord.

We verwachten een uitgebreid ontbijtbuffet van ons luxe hotel, maar zo basic hebben we het nog niet eerder gehad. We krijgen de gebruikelijke thee erbij. Als we ook nog een koffie vragen, dan moet dat wel extra betaald worden, alleen thee is inbegrepen.
En voor we mogen vertrekken, wordt eerst onze kamer gecontroleerd. Het is even wennen na al die gastvrijheid van afgelopen weken.

De route gaat door begroeide bergen. We zien veel gevarieerd bos links en rechts van de weg, maar missen wel mooie doorkijkjes.  Naast een groente- en fruitkraam langs de weg, gaan we onze müsli eten, uiteraard met vers fruit erdoor.
We fietsen verderop langs een megagrote picknickplaats in het bos, vol picknicktafels en voorzien van watertaps. We zien dit vaker, ook in de stad. In het weekend zit het er vol families die er samen bbq-en.
Na heel veel klimmen en dalen komen we aan in My Reset Farm Hotel. We worden onthaald met thee en zijn de enige gasten. Er is een zwembadje, heerlijk na alle inspanning.
Later komen er zowaar nog twee fietsreizigers aan. Het zijn Engelsen, vader en dochter. Dochter Esmee heeft bestemming Thailand en vader fietst een stukje mee tot Instanbul. We eten samen de door het hotel geserveerde maaltijd en kletsen nog een tijd gezellig na.

We worden uitgenodigd mee te eten. Dat slaan we af maar een çaj is altijd lekker.  Op het terras van het theehuis legt een man in het Duits uit dat het een Islamitische herdenking is (van een of ander). Van alle omliggende dorpen zijn de mensen gekomen. Ik vraag waar de vrouwen zijn. Die komen later, eerst de mannen, dan de vrouwen. Onder een groot afdak zitten heel veel mannen te eten met een bekertje Ayran erbij.

Een paar uur later komen we weer door een dorpje met een volgepakt theehuis. Hier zijn de vrouwen blijkbaar nog steeds niet aan de beurt. We bestellen koffie. Ongevraagd krijgen we er eten bij, een tahinreep en Ayran. We worden beschouwd als gasten en mogen dus niet betalen.

Edirne is een mooie stad, ooit de hoofdstad van het Ottomaanse rijk.  Vooral de grote moskee Selimiye uit de 16e eeuw is een blikvanger en al van verre zichtbaar door de vier hoge minaretten.  We eten nog een laatste keer Turks. Ik bestel een durum zonder vlees. Een behulpzaam iemand op het terras bevestigt dat deze zonder vlees is.
De durum blijkt echter bomvol kip te zitten. Ik herinner mij van Syriers die ik ken, dat zij vlees en kip eten. Zij noemen kip dus kip en de rest vlees. Ik geef me maar weer over aan deze durum en ben in dit opzicht blij om dit vlees/kip/kaasland morgen te verlaten. We hebben 2300 km fietsend door Turkije het land een beetje leren kennen.
We zijn van de Turken gaan houden, wat een lieve en leuke genereuze mensen. Jammer van de taalbarrière, maar we hebben toch wel wat kunnen communiceren hier en daar.  We horen voor de laatste keer de minaretten.
Regelmatig klinkt het gezang á capella als er meerdere moskees in elkaars buurt staan. We hebben ons voor vetrek voor 220 euro p.p. laten vaccineren tegen rabies vanwege de agressieve honden hier. Dit is alles meegevallen. Ze blaften hard maar beten niet. 
Ik kon probleemloos met blote armen en benen door het land. Turkse vrouwen in lange rokken en hoofddoeken gaan hier gewoon samen met vrouwen in naveltruitjes en blote ledematen over straat. Op dat front is er wederzijdse tolerantie. Turkije is Europeser dan we ons hadden voorgesteld. Het is leuk om de mix te zien van modern en traditioneel.
De steden zullen steeds moderner worden, dat is al te zien aan de vele nieuwbouw in de buitenwijken. De dorpen zijn duidelijk flink aan het vergrijzen.
Nog wat eigenaardigheden:  De Turken zijn gek op Eau de Cologne. In restaurants en hotels komen ze regelmatig met een grote fles aan. Ze gieten er heel scheutig je handen mee vol. Zij smeren het ook over hun gezicht.   De lekkende douches en kranen in bijna alle hotels, duur of goedkoop.
De massaal toegepaste gipsen sierranden tegen de plafonds. Maar ook buitenhoeken van panden worden opgefraaid met piepschuimen sierstucwerk. Contrasterend verfkleurtje er op en het lijkt net echt.
En het is bepaald geen aangeharkt land. Het is bijna overal rommelig. Rond huizen ligt van alles opgestapeld. Oude machines en landbouwvoertuigen blijven gewoon ergens staan. Verlaten huizen blijven leeg achter. Erven van boerderijen liggen vol oude rommel. Winkelstraten zien er chaotisch uit. Kortom, een gezellige bende.

Sofia blijkt een moderne stad waar het communistische tijdperk nog zichtbaar is aan de betonnen oostblokflats in de buitenwijken.
Een voor een worden ze gerestaureerd.  Er zijn grote moderne architectonische gebouwen en ook enorme statige panden in het centrum, waaronder de regeringsgebouwen.
Metrolijnen doorkruisen de stad ondergronds, terwijl bovengronds veel autoverkeer in de file staat. De stad groeit en dus wordt er volop bijgebouwd aan de randen. Er is veel groen en buiten de stad zit je meteen in de natuur.
s Middags en ’s avonds trekt er onweer en hevige hoosbuien over de stad. Maar we weten droog club Stroeja te bereiken waar een Bulgaarse Doors Tribute band speelt. Het is een heel mooie zaal (half Paard) met fraaie belichting. Wat een geweldige nummers hebben de Doors toch gemaakt en nog steeds klinkt de muziek niet gedateerd.
Grappig om “Jimmy” Bulgaars te horen spreken tegen het publiek. Er is genoeg ruimte om lekker te dansen. Toffe avond!

We sjouwen de fietsen de trappen van de drie verdiepingen af en fietsen de stad uit. De weg is druk en we ademen veel vieze uitlaatgassen in.
Maar uiteindelijk kunnen we er af en over rustige weggetjes verder. We fietsen langs graanvelden en fleurige weidevelden vol grassen en bloemen. Zo zagen weides er in Nederland ook uit, vóór de intensieve veehouderij. En dan fietsen we Bulgarije uit, een land dat je niet snel als vakantiebestemming kiest, tenzij je jong bent en naar Sunny Beach gaat. Maar juist daarom interessant om te bereizen.

Richting de grens gaat slechts één weg, een snelweg. Onze kasseien-B-weg houdt op en we kunnen alleen verder over de snelweg. Maar we zitten wel aan de verkeerde kant. We tillen de fietsen over de vangrail, gelukkig is er niet al te veel verkeer. Servië is geen EU land en dat is te zien bij de grensovergang.
Lange rijen auto’s voor de pasportcontrole en hele kolonnes vrachtwagens voor de douane. Wij laveren de rijen lekker voorbij en piepen er vooraan tussen. We overnachten in de eerste stad over de grens, Dimitrovgrad.

Servië, kandidaatlid voor de EU, maar ook bevriend met Poetin en Xi Jingping. En momenteel boos op de VN, die deze maand besloot de genocide op meer dan 8.000 Bosnische moslimmannen in Srebenica in 1995,  jaarlijks internationaal te herdenken.

Maar verder zijn de mensen best aardig. En handig voor ons, ze spreken redelijk goed Engels. En ze hebben veel mooie natuur.
We rijden vandaag een prachtige route van 94 km door de bergen. We zien regelmatig roofvolgels boven ons circelen. Toen ik een grote kraai hoorde, riep ik naar Willem: een kráái. Daarmee alarmeerde ik een hele roedel honden die voor een huis lag te suffen en ons woest blaffend omsingelde. 
Nu vond ik de truc van het afstappen toch een minder goed idee. Gelukkig bleef het bij agressief kabaal maken. In Nis eten we ’s avonds buiten op een terras op de lange drukke winkelboullevard.
Na deze warme dag hebben we voor het eerst deze reis een zwoele avond.

Recalcitrant als we zijn, wijken we weer af van de gebaande Sultans Trail. We kiezen een route die langer is, maar met 500 hoogtemeters minder.
Via een lange brug gaan we de Donau over die hier Dunav heet. Langs de rivier loopt de fietsroute Eurovelo 13 op het hobbelige afwisselend gravel- gras- en zandpad. De lucht boven ons hoofd wordt steeds donkerder en lichtflitsen komen steeds dichterbij. Om niet geëlectrocuteerd te worden, kunnen we beter van de dijk af en dus gaan we bij een opening in het groen naar de waterrand om daar te schuilen.

Tussen het groen zien we enkele afgesloten minicaravans staan op een soort scoutingterreintje. Eén caravan heeft een wrakkig aanbouwtje waar we net inpassen om te schuilen voor de wolkbreuk.
Het water komt met bakken naar beneden en de donderklappen zijn oorverdovend. Na een half uurtje is het voorbij en kunnen we verder door de diepe plassen op het pad.
Het duurt niet lang voor de afgekoelde lucht weer warm is. Warm genoeg om nog even lekker in de rivier te gaan zwemmen.
De omgeving is erg mooi. Uiteindelijk houdt dit pad op en gaan we terug naar de autoweg richting Pancevo waar we overnachten. We zijn vandaag meerdere fietsreizigers tegemoet gekomen, allen op weg naar het (verre) oosten. Serviërs fietsen ook, al zijn het er niet veel.
Hier en daar ligt een (stuk) fietspad maar de kwaliteit is dramatisch. Bij elke uitrit moet je een stoeprand af en weer op. Jammer dat ze de kunst niet eerst even komen afkijken in Nederland.

Als we Belgrado aan de andere kant weer uitfietsen volgt na de brug over de Donau een relaxte fietstocht van vijf kilometer over een boulevard langs het water.
Hier zien we een heel ander deel van de stad. Over heel de lengte van de boulevard  liggen boten aangemeerd waarop horeca is gevestigd. Het is één groot uitgaanscentrum. Op deze vroege ochtend wordt alles schoongemaakt voordat ze weer opengaan.
Het ziet er gezellig uit, had leuk geweest voor deze zaterdag. Maar wij zijn al weer onderweg en fietsen toch maar door. 
Onderweg kunnen we weer volop moerbeien plukken, maar Willem vindt de kersen toch lekkerder en koopt een pond bij een stalletje langs de weg. 
Het is een hete dag en we slaan daarom twee keer af naar de rivier voor een verkoelend bad. Halverwege de middag koelt ook de lucht af door een regenbui. In een klein dorp hebben we een campingplaats met tent geboekt.

Er is geen camping, deze ene tent blijkt in de enorme achtertuin van een Russisch stel tussen de fruitbomen te staan. Jelena begroet ons hartelijk en laat de sauna zien, de buitendouche en toilet, het tentje en het opblaasbad dat ze net met vers water heeft gevuld.
Ze brengt ons verse koude mintthee en vijgen uit eigen tuin. Verrassende en mooie plek! De tent is zo klein dat ze voorstelt om er nog een naast te zetten.
Wij vragen of ze een matrasje heeft voor in de sauna en dat vindt ze een goed idee.
Zo doende gaat Willem in de sauna slapen en ik in het tentje. Ze spreekt geen Engels dus onze Google Translate moet nu op Russisch. 
Het tentje en opblaasbad staan op platen piepschuim. Deze deuken en breken zodra we er in gaan.
’s Morgens eten we op het terras tussen de druivenbladeren een lekker ontbijtje van Jelena met zelfgebakken brood en eitjes van haar kippen.

Als Jelena haar kippen komt voeren, knopen we een gesprek aan. Ik ben benieuwd wanneer ze hier zijn komen wonen. Ze hebben lang in Siberië gewoond en vervolgens drie jaar in Sint Petersburg.
In 2017 hebben ze hun land verlaten, vanwege het steeds repressievere bewind van Poetin, om in Servië een nieuw leven op te bouwen.  
Ze wachten nog steeds op hun permanente verblijfsvergunning en kunnen dus niet vrij reizen. Naar dit land zijn meerdere Russen uitgeweken waardoor ze in het dorp en de omgeving snel vrienden konden maken binnen deze gemeenschap.
Het nadeel hiervan is dat ze nog steeds nauwelijks Servies spreekt en daardoor weinig contact heeft met de Serven in het dorp.

Het is weer een warme dag en we fietsen door een mooie en vrij welvarende omgeving naar Novi Sad. We zijn verbaasd over het grote verschil van deze stad met Belgrado dat maar 100 km hiervandaan ligt.  Novi Sad is een welvarende stad. Ze had een grote rol gedurende de Joegoslavie oorlog. Precies 25 jaar geleden is de stad en omgeving door de NATO veelvuldig gebombardeerd om de aanvallen van de Serven tegen de Kroaten te stoppen. Alle drie bruggen over de Donau zijn door de NATO vernietigd, evenals olieraffinaderijen, televisiestations en militaire objecten. 
De bruggen zijn all drie geheel opnieuw opgebouwd. Het centrum heeft prachtige grote kleurige gebouwen, brede winkelboulevards en vele terrassen. We hebben een apartementje midden in het centrum en blijven hier een dag.

We hebben nog geen einddoel vanwege de tegenwind. We zien wel hoe ver we komen. Het fietspad door het groen kronkelt met de Donau mee en de omgeving is mooi en rustig.

Op een stukje modderpad fietst een Nieuwzeelandse ons tegemoet. Zij doet de Atlantic – Black sea route, die de onze nu overlapt. Hierna volgt een stuk vervelend drukke weg waarbij de vrachtwagens rakelings langs ons scheuren.
Met de aantrekkende tegenwind zijn we het snel zat en in Backa Palanka gaan we eerst maar eens lunchen met yoghurt en musli op een bankje voor de kerk.
We besluiten de Donau over te steken en aan de overkant, in Kroatië te overnachten. De grens tussen Kroatië en Servië ligt hier in de Donau. Aan weerskanten is er douane en paspoortcontrole met lange rijen wachtende vrachtwagens.
Kroatië is EU dus kunnen we hier onze reguliere databundel weer gebruiken en met euro’s betalen. Wij zijn blij met de EU! We slapen bij een particulier in Ilok, mevrouw Pavica, en we worden gastvrij ontvangen door haar.
Ze is haar man zeven jaar geleden verloren toen hij overleed door hartfalen. Hij was een heel zorgzaam type en de oorlog had hem zo veel stress gegeven dat hij er hartklachten door ontwikkelde. Uiteindelijk is hem dat fataal geworden.

Ook al is de oorlog al weer 30 jaar geleden, de trauma’s zijn er nog. Vóór de oorlog leefden Serven en Kroaten vredelievend samen en nu doen ze dat ook weer. De zinloosheid van een oorlog….

Na een goed verzorgd ontbijt van mevrouw Pavica fietsen we richting Vucovar. Het is al vroeg warm. Onderweg zien we veel fruitteelt,  wijngaarden, zonnebloemen (de eerste bloeit!) en graanvelden. Daarboven hangt een prachtige wolkenlucht en regelmatig zien we grote roofvogels op jacht.

Als we Vucovar naderen komen we langs een monument voor de door de Serven geëxecuteerde Kroaten. Vucovar ligt in de oostelijke regio dat zwaar is bevochten. De Serven hebben de destijds heel welvarende stad volledig in puin geschoten.
De watertoren van 169 meter hoog is over heel de hoogte zwaar toegetakeld door maar liefst 640 inslagen,maar bleef standvastig overeind.
Zelfs de Kroatische vlag bleef wapperen op de top. Het is nu een oorlogsmonument met alle gaten er nog in, dat de standvastigheid van de Kroaten symboliseert. De rest van de stad is weer hersteld op een enkel pand na. Maar het welvaartsniveau van voorheen heeft Vucovar niet meer bereikt.

Na Vucovar fietsen we weer richting Servie en via een brug over de Donau passeren we de grens. We slapen in een particulier huis met tuin en maken hier zelf ons avondeten, mèt groente.

Het wordt 30 graden vandaag en we zijn blij dat we een vlakke route hebben.
De grootste slingers in de rivier zijn een eeuw geleden wat minder krom gemaakt ten behoeve van de scheepvaart. Hierdoor ontstonden uiterwaarden die nu moerassige natuur zijn.
Op de kaart is de oude loop nog herkenbaar. De Donau is de grens tussen Kroatië en Servië. De Kroaten baseren echter hun grens op de oude loop van de Donau, waardoor er nu nog steeds stukken betwist gebied zijn. Ook dit is terug te zien aan de krioelende grens op de kaart.
Het zijn nu een soort stukken niemandsland, de natuur kan er zijn gang gaan.

Na het passeren van de grenscontroles zijn we weer in Kroatië.
We komen langs een rivierarm met strandje en koffietent, een lekker plekje om even te relaxen. Ons fietspad passeert daarna vanuit Kroatie de Hongaarse grens.
Er staan twee oude slagbomen, maar met dank aan de EU is het geen checkpoint meer. Vanaf hier begint wel een enkele kilometers lange prikkeldraadafzetting met van die scherpe mesjes, omdat hier de geclaimde Kroatische grens loopt.
Het prikkeldraad steekt vanaf het fietspad zo het bos van de uiterwaarde in tot de Donau.
Niet echt fijn voor de vele dieren in dit natuurgebied. Nog een beetje geïntimideerd van dat dreigende prikkeldraad naast ons, schrikken we van een ernorm gekraak meteen gevolgd door een grote boom die vlak voor ons tegen de dijk valt. Gelukkig is deze zo hoog dat we veilig zijn, maar nu begrijpen we meteen wat ze bedoelen met “als een boom omvalt kan je niet meer vluchten”.

We zien veelvuldig dezelfde enorme roofvogels als afgelopen dagen. Het zijn steenarenden, zien we op een infobord. Er komt nog heel veel ander vogelgekwetter uit de begroeing. We eindigen in Mohács, een prachtig Hongaars stadje aan de Donau.

Deze dagen missen we wel een tentje, het is fantastisch kampeerweer nu. Vanmiddag maakten we een ommetje naar de Donau om te zwemmen, want we volgen de rivier wel maar zien hem maar af en toe.

Bij het water is een kampeerterrein en is een festivalletje opgebouwd voor motorrijders. Er staat een podium waar niet onverdienstelijk wordt gestemd, dat belooft een goed concert. De ene Harley na de andere komt aanronken met ruige mannen achter onverantwoord hoge, wijde sturen. En wij vinden het dus jammer dat we geen tentje achterop hebben, dan waren we ook meteen gebleven.
We zwemmen en drinken een koffie en fietsen naar dan naar ons gereserveerde onderdak, 15 km verder.

Onze één na laatste fietsdag, slechts 61 vlakke kilometers, maar we weten er weer een hele dag over te doen.
Moerbeien plukken, pannenkoek lunchen, zwemmen, naar hoog opspringende vissen kijken bij de sluis, weer zwemmen, ijsje eten. Maar ook 10 kilometer over een grasdijk fietsen gaat niet heel snel. Wel heel mooi hier door de uiterwaarden met veelkleurige bloemen.  Overal waar gemaaid is, is het saai. Waar niet gemaaid is kunnen we genieten van een prachtige bloemenzee met veel insecten en vlinders.

Opeens zien we twee korhoenders onder aan de dijk achter elkaar aan rennen. Die kunnen echt verbazend hard rennen, het lijken wel hazen! Na 100 meter keren ze opeens om, rennen terug en schieten door het open hek van de boerderij. Een rondje over het erf en dan terug door het hek naar de dijk voor de volgende 100 meter. Dat herhalen ze vijf keer zonder snelheidsverlies, echt hilarisch. (filmpje veel te laat gemaakt)

We verbazen ons dat mensen hier geen Engels spreken. Zelfs de jongeren niet! Ze willen ook niet proberen hoe ver ze kunnen komen met hun school-Engels. We moeten Google translate erbij halen of ze sporen iemand op die het wel aandurft om ons aan te spreken. Of ze knikken en lopen weg om met de verkeerde bestelling terug te komen.
Zwarte koffie is in dit deel van Europa standaard een espresso, formaat Italiaans, dus één slokje sterke koffie. In voorgaande landen kon je een “espresso long” of Americano bestellen, espresso met wat meer heet water.
Hier proberen we dat ook. Maar omdat de ober deze opties niet kent, vragen we via Translate om espresso met wat meer water. De ober knikt maar brengt 2 gewone espresso’s. Een poging om er wat heet water bij te krijgen strandt in 2 flesjes bronwater met glas.
Een tweede ober schiet te hulp en begrijpt dat we “espresso long” blieven. Hij neemt onze kopjes mee en komt terug met 2 espresso’s… in een hoog theeglas, maar dan niet aangevuld met wat heet water. We hebben het maar opgegeven.
We eindigen in een hotel langs het water.